Huculak Łukasz

Malarz, stypendysta Ministerstwa Kultury, Rządu Bawarii oraz organizacji pozarządowych. Laureat Festiwalu Malarstwa w Szczecinie i Festiwalu Malarstwa Bielska Jesień. Członek wrocławskiej Akademii Młodych Uczonych i Artystów, Rady Artystycznej Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i komitetu redakcyjnego Roczników Sztuki Śląskiej. Związany z wrocławską ASP, gdzie prowadzi pracownię malarstwa, kieruje studiami doktoranckimi i Interdyscyplinary PhD Programme. Bywa kuratorem, publikuje teksty o sztuce. Pod jego redakcją ukazało się kilka publikacji zbiorowych (katalogi wystaw i  tom Nadmiar i Brak).

Zrealizował rezydencje artystyczne w Europaische Kunstlerhaus SCHAFHOF (Monachium), University of Tennessee (Knoxville, USA) oraz CROUS de Paris (Paryż).

Jego zainteresowania malarskie obejmują ikonografię wanitatywną, estetykę detalu, destrukt i non finito. Odnosi  się do iluzyjnych właściwości środków malarskich oraz relacji doznań zmysłowych z abstraktami i wiedzą naukową. Stosując niekonwencjonalne procedury malarskie łączy elementy figuratywne i abstrakcyjne. Regularnie prezentuje prace w instytucjach publicznych w kraju i zagranicą (Muzeum Narodowym w Gdańsku, Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Muzeum Narodowym we Wrocławiu i Muzeum Współczesnym we Wrocławiu, Centrum Sztuki Manggha w Krakowie, Galerii Narodowej Zachęta w Warszawie, Musee des Arts et Metiers w Paryżu.)

Autor wystaw indywidualnych i projektów kuratorskich  dotyczących  cielesności i śmiertelności (Late Symptoms of Death, Psychopomp) środowiska naturalnego i świata pozazmysłowego (Heliotropie, Sopra Minerva, Science / Fiction, Aurora, La force des plantes, W głębi obrazu), procesów o czarownictwo (Nietota, Inkantacje) i historycznych kontekstów modernizmu (Detale/Przestrzenie, Migracje, Untitled, Surface). Zrealizował kilka  projektów o charakterze retrospektywnym (Cień, Wielozmienność) i uczestniczył w kilkuset pokazach zbiorowych (Exploring Botany, Magia kwadratu, Malarstwo Polskie XXI wieku).

cykl Jaskinia / Cave

Jaskinia posiada wiele filozoficznych i antropologicznych konotacji: zejście do świata podziemnego lub w głąb własnej jaźni, prehistoryczny bezczas i brama chtonicznych zaświatów, jaskinia platońska i bezpieczne schronienie. W moim obrazie staje się oknem na świat umożliwiającym spojrzenie w wstecz, symboliczną granicą przeszłości i teraźniejszości kształtowanej przez historyczne paradygmaty.

Cykl odwołuje się do motywów geologicznych, przedstawia tereny o urozmaiconej rzeźbie ukształtowane w procesie sedymentacji: w efekcie stopniowego, wielowiekowego nanoszenia kolejnych warstw materiału.