Kaliski Ksawery

Urodził się w 1977 roku. W 2002 ukończył z wyróżnieniem Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. W 2013 roku uzyskał stopień doktora sztuki za pracę interaktywną wykorzystującą sztuczną inteligencję PR•OR•OK. W 2020 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego sztuki. Jest adiunktem w Pracowni Działań Multimedialnych na macierzystej uczelni. Od 2003 roku prowadzi firmę Artmediale, zajmującą się szeroko rozumianym designem, rzeźbą i sztuką multimediów. Współpracuje z projektantami, informatykami i muzykami przy zaawansowanych projektach multimedialnych związanych z przestrzenią interaktywną oraz autorskimi interfejsami. Dla UNESCO stworzył opracowanie prezentacji multimedialnej Pamięć Polski – Pamięć Świata. Jest autorem koncepcji interaktywnego Muzeum Chopina w Warszawie oraz koncepcji interaktywnej wystawy nowych sal w Kopalni Soli „Wieliczka” (UNESCO). W ramach międzynarodowej kolekcji sztuki art+science stworzył interaktywną instalację EON dla Centrum Nauki Kopernik w Warszawie. Stworzył monumentalne rzeźby stacji drogi krzyżowej dla parafii NMP Matki Kościoła w Jastrzębiu Zdroju. Artysta działa na styku sztuki i technologii, od rzeźby po instalacje interaktywne. 

strony o artyście:  

https://asp.katowice.pl/uczelnia/nauczyciele-akademiccy/ksawery-kaliski.html 

https://www.youtube.com/watch?v=woPhxJx0OPQ&t=346s 

 

Ksawery Kaliski, JEDNIA, instalacja multimedialna, wymiary 8 m. (dł.) x 4 m. (szer.) x 3,5 m. (wys.), czas trwania 12 min, 2018r. 

 

 

Ksawery Kaliski, ŹRÓDŁO, instalacja multimedialna – wymiary: 10 m. (dł.) x 4 m. (szer.) x 3,5 m. (wys.), czas trwania min. 12 min., 2016r.   

autokomentarz autora: 

JEDNIA to instalacja multimedialna, która składa się na cykl prac poruszających temat źródła, praprzyczyny czy też jedności i nierozerwalności. W Słowniku Języka Polskiego są dwa znaczenia słowa “Jednia”: pierwsze – oznacza źródło wszystkich bytów, drugie znacznie, bardziej poetyckie, to jedność lub nierozerwalność.   

Instalacja dotyka problemu ludzkiej egzystencji i poszukiwania transcendencji. Wszystkie elementy wykorzystane w instalacji mają symboliczną wymowę i bazują na kodzie kulturowym. 

Tytułowa JEDNIA jest niepoznawalną, doskonałą i prostą substancją według teorii emanacji Plotyna, który wyróżnił kilka hierarchicznych szczebli bytu emanujących z niej. 
Jako pierwszy filozof postawił w centralnym miejscu sztukę i artystę, zaś twórczość artystyczna była drogą, która przybliżała ludzi do absolutu. 

W instalacji JEDNIA widzimy zawieszone w przestrzeni czarne transparentne sukno, które wyłania się z tafli wody. Na suknie wyświetlana jest postać, która rozwija się i przetwarza w czasie, zaś przed nią w przestrzeni unosi się sześć elementów emanujących światłem, na które reaguje postać. Liczba sześć ma również swoje znaczenie symboliczne, ponieważ według Starego Testamentu to szóstego dnia powstał człowiek. 

Postać wyświetlana na transparentym czarnym suknie wyłaniającym się z wody jest zawieszona pomiędzy ostrymi trójkątnymi formami przecinającymi całą kompozycję. 

W zależności od tego jak rozświetlana jest mapowana przestrzeń zależy to co dzieje się z postacią i w jakie relacje wchodzi. 

 

 

Instalacja multimedialna ŹRÓDŁO odnosi się do ważnego pytania o sens stworzenia, o źródło, o podstawową przyczynę istnienia. Dzięki organizatorom I Edycji Festiwalu Polskie Kręgi Sztuki w Chinach udało się zaanektować dużą przestrzeń galerii 1+1 Beijing Art Center dedykowaną tej realizacji. Instalacja rozciąga się na 10 metrów długości, 4 metry szerokości, i 3,5 metra wysokości i jest przeznaczona do przestrzennego partycypowania w odbiorze. podobnie jak rzeźba, z tą różnicą, że dochodzi jeszcze czas i zmienność wyświetlanych form. Celem instalacji było pokazanie sytuacji, w której znajduje się współczesny człowiek – poszukiwania tytułowego Źródła, Absolutu. Przedstawienie tego, co stoi na przeszkodzie, by zetknąć się z Transcendencją, konsekwencjach oderwania się od niej i samotności, jaka z tego wynika, a także relacji międzyludzkich, coraz większej dehumanizacji, odrębności ludzkich żyć, wpływu mediów/techniki. Drugim ważnym założeniem, w związku z miejscem zaistnienia instalacji, było sprawdzenie uniwersalności zastosowanego języka artystyczno-projektowego, przeprowadzenie swego rodzaju eksperymentu, sprawdzającego, czy mimo różnic doświadczeń, tradycji, sztuka jest w stanie mówić językiem ponadkulturowym.  

Zależało mi na stworzeniu atmosfery tajemnicy, intymnego spotkania, przestrzeni sprzyjającej rozważaniu i zadumie, trochę odrębnej od świata zewnętrznego, pozwalającej na wyciszenie, powrót do początku. Dlatego instalacja zbudowana jest z niewielu prostych elementów, których ostateczne znaczenie tworzy się poprzez doświadczanie w czasie narracji i wewnętrznej interakcji, zmian zachodzących w wyświetlanym obrazie. Głównymi elementami są woda, zawieszone nad nią bryły, tkanina, która jest swego rodzaju ekranem, projekcje postaci, muzyka i ciemność. Pomiędzy tymi prostymi składowymi tworzy się przestrzeń doświadczania instalacji, poznania lub odrzucenia Absolutu. Całość instalacji zanurzona jest w ciemności. Z przestrzeni wypełnionej wodą wynurza się podwieszona półprzeźroczysta, czarna tkanina, na której dwóch krańcach widzimy wyświetlane z projektora postaci kobiety i mężczyzny wyłaniające się z cyfrowej magmy. Ciemną przestrzeń instalacji przecinają długie ostre bryły o trójkątnym przekroju, jedyne oświetlone jasne punkty.  

Ich kontrastująca z mrokiem biel jest symbolem doskonałości, stanu czystości. Co istotne, dopiero oglądane pod odpowiednim kątem tworzą ostrosłup o podstawie trójkąta symbolizujący Transcendencję. Logos, który jest dominującym elementem kreacji, występuje w instalacji jako biała projekcja na zawieszonych abstrakcyjnych drewnianych formach. Instalacja zaprogramowana jest w taki sposób, by światło było impulsem do pojawiania się i poruszania postaci wyświetlanych na suknie. Światło daje początek akcji, jest głównym narratorem instalacji. A zatem to Światło-Logos staje się impulsem do dojrzenia w pełni postaci kobiecej i męskiej, jego brak, dekonstrukcja Transcendencji sprawia, że postaci się rozmywają, deformują.