Kotkiewicz Anna

Urodzona w 1996r. Studentka architektury wnętrz na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w latach 2015-2020, zainteresowania w zakresie ceramiki artystycznej w kontekście projektowania przestrzeni oraz symboliki materiałów. 

Strony o artystce: 

https://app.box.com/s/ysh38mp3l9k9h8psvjocz96wunfqnepa 

https://app.box.com/s/fk8gpysdmnvi5g1iezgvapp1fckiiy43 

 

Anna Kotkiewicz, W drodze. Projekt kaplicy na dworcu kolejowym, 6 plansz przedstawiających koncepcję projektu o wymiarach 70×100 cm oraz 6 płytek ceramicznych, będących fragmentem drogi znajdującej się w zaprojektowanej przestrzeni o wymiarach 35×50 cm. 

autokomentarz autorki: 

Projekt dyplomowy opracowany pod opieką dr Stanisława Kośmińskiego. 

WSTĘP 

Prezentowany projekt dyplomowy składa się z dwóch części: zrealizowanych form płyt glinianych z uzyskaną fakturą spękań oraz koncepcji projektu wnętrza kaplicy wraz z przedsionkiem. Od samego początku wyszłam z założenia, że chciałabym zrealizować formę, która byłaby ściśle związana z zaprojektowaną przeze mnie przestrzenią. Tym sposobem połączyłam dwa obszary zainteresowań, czyli ceramikę i projektowanie przestrzenne. Materiał: glina był początkiem, zalążkiem wszystkiego, co później powstało, determinował on ostateczną formę projektu. Była to bardzo długa droga poszukiwań, eksperymentowania. Ostatecznie to ona właśnie wprowadziła mnie w motyw drogi, który stał się głównym tematem prezentowanego wnętrza.  

OPIS PROJEKTU 

Projekt  kaplicy  oparty  jest  na  motywie  drogi, przez co nawiązuje do przestrzeni i funkcji dworca, miejsca związanego z podróżą. Motyw ten znajduje analogię w życiu człowieka. Podobnie życie chrześcijańskie  przyrównywane  jest  do  podróży,  której  celem  jest  zbawienie  i  życie  wieczne. Umiejscowienie  kaplicy na dworcu zwraca uwagę na zagadnienia sacrum i profanum, a także do zależności  jakie  zachodzą  między  światem  duchowym  i  materialnym.  Dworzec,  czyli  miejsce czasowego pobytu, pełne zgiełku i ludzi spieszących się na pociąg, zderza się z miejscem ciszy i kontemplacji.  Pomiędzy  tymi  dwoma  przestrzeniami  znajduje  się  korytarz  pełniący  funkcję przedsionka, stopniowo wprowadzający człowieka, wchodzącego do kaplicy, w atmosferę ciszy. Projekt  składa  się  z  dwóch  przestrzeni:  przedsionka  (kruchty)  oraz  kaplicy. Główną  osią komunikacyjną między strefą dworca a prezbiterium jest droga wykonana z czerwonych glinianych płyt z widoczną fakturą spękań. Płyty o wymiarach 35 x 50cm ułożone w rzędach tworzą jednolitą powierzchnię drogi. W jej początkowej części znajduje się kropielnica, nawiązująca do początku drogi chrześcijańskiego życia, jakim jest sakrament Chrztu Świętego. Jest ona integralną częścią ścieżki, wykonaną z tego samego materiału. Górna część kropielnicy została pokryta szkliwem, co umożliwia umieszczenie w niej wody święconej. Jej bryła koresponduje z formą ołtarza. Kształt  przedsionka,  zastosowane  oświetlenie  oraz  przyciemniane  szklane  drzwi  na  końcu pomieszczenia wskazują na obecny w liturgii motyw przejścia z ciemności do światła, ze śmierci do życia. Wraz z przebywaną drogą zwiększa się nasilenie sztucznego światła, pochodzącego z bocznych pilastrów. Zwężające się ściany, które następnie rozszerzają się w kierunku prezbiterium, wywołują poczucie przechodzenia przez wąskie drzwi –jest  to  obraz  ucha  igielnego, ciasnej bramy, która prowadzi do Królestwa Niebieskiego.  

W projekcie zostały użyte dwa materiały organiczne o  znaczeniu  symbolicznym:  czerwona  glina  i drewno oraz dwa tzw. elementy naturalne obecne w liturgii:  woda i światło. Księga  Rodzaju  na  określenie  człowieka  używa  hebrajskiego „adamah” oznaczającego  również czerwoną ziemię, glinę. Drewno natomiast odnosi się do Drzewa Krzyża, na którym umarł Chrystus – Nowy Adam. Woda z kolei jest symbolem życia, oczyszczenia z grzechów. Światło jako symbol obecności  Boga,  pojawia  się  w  liturgii  między  innymi  jako  wieczna  lampka  umieszczona  przy tabernakulum. Zarówno woda jak i światło świecy obecne są na początku i u kresu życia (przy chrzcie i pogrzebie Chrześcijanina). Zestawienie ze sobą tych elementów, pozwala dostrzec zachodzące pomiędzy nimi zależności. Glina pod  wpływem  wody  zmienia  stan  skupienia,  dzięki  niej  staje  się  plastyczna.  Ogień  umożliwia utrwalanie gliny. Drzewo do życia potrzebuje ziemi, wody i światła. Także po ścięciu pozostaje pod wpływem tych czynników.  

Wnętrze nawy stanowi kontynuację przedsionka w postaci drogi prowadzącej do samego ołtarza. Oświetlenie wzmacnia się wraz z rozszerzaniem się ścian. Najjaśniejszym i centralnym punktem przestrzeni kaplicy jest prezbiterium. Od środka ołtarza, ławki ustawione są w nawie promieniście, co podkreśla wspólnotowy charakter liturgii i modlitwy. Ich układ i wielkość są podporządkowane przestrzeni kaplicy. W prezbiterium znajdują się ołtarz i ambona  wykonane ze  szkliwionej  ceramiki.  Droga  u  styku  z ołtarzem tworzy płytką nieckę, wypełnioną wodą. Podkreśla to znaczenie ołtarza jako źródła życia sakramentalnego. W centrum absydy znajduje się tabernakulum o wymiarach odpowiadających modułowi glinianej płyty, zastosowanej w  drodze.  Front  tabernakulum łączy w sobie popękaną szkliwioną na czerwono glinę, ramę z drewna i światło przebijające przez spękania. Podobny  zabieg  występuje  w  projekcie  krzyża,  zawierającego  ażur  w  formie  pęknięcia, przedstawiający sylwetkę człowieka – Chrystusa. Krzyż jest wykonany z drewna padouka, które swoim kolorem jest zbliżone do czerwonej gliny. Na  lewo  od  prezbiterium  znajduje  się  wejście  do  zakrystii,  a  także  wnęki  pełniącej  funkcję konfesjonału. Przestrzeń ta jest delikatnie oświetlona od góry. Dodatkowe źródło światła stanowi wcześniej używany moduł glinianej płytki, umieszczony na ścianie. Motyw ten podkreśla istotne miejsce sprawowania sakramentu Pokuty i Pojednania.