Katarzyna Kozyra
Urodziła się w Warszawie w 1963 roku. Absolwentka Wydziału Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1993). W 1998 roku odbyła gościnnie studia podyplomowe w Hochschule für Graphik und Buchkunst w Lipsku, w pracowni Nowych Mediów u prof. Helmuta Marka. W 2011 roku uzyskała stopień doktora na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Rzeźbiarka, fotografka, autorka performansów, filmów, instalacji wideo oraz akcji artystycznych. Formalnie Kozyrze najbliższa jest tzw. sztuka nowych mediów, jednak artystka posługuje się wieloma technikami, przez co ciężko jest zaszufladkować jej twórczość. Działania Kozyry przyczyniły się do powstania tzw. sztuki krytycznej, a także miały istotny wpływ na kształt współczesnej kultury, będąc nieraz punktem wyjścia do szerszej dyskusji. Artystka konsekwentnie podważa panujące stereotypy i poddaje krytycznej rewizji dyskursy społeczno-polityczne. W swych pracach porusza się̨ w obszarze kulturowych tabu oraz klisz zachowań zakodowanych w życiu codziennym. Laureatka m.in. nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Warszawa 2011) i Paszportu „Polityki” (Warszawa 1997). Stypendystka DAAD (Berlin 2003) oraz Fundacji Kościuszkowskiej (Nowy Jork 2000). W 1999 roku otrzymała honorowe wyróżnienie na 48. Biennale Sztuki w Wenecji za instalację wideo „Łaźnia męska” prezentowaną w Polskim Pawilonie.W 2013 roku „Huffington Post” zaliczył Katarzynę Kozyrę do grona dziesięciu najważniejszych artystek nowego milenium. Od 2012 roku artystka pracuje nad projektem realizowanym w Izraelu – „Szukając Jezusa” – w którym bada sposoby realizacji wiary, jej miejsce oraz role jaką pełni w dzisiejszym świecie i wartościach wokół których budujemy swoją rzeczywistość.
W ciągu ostatnich dekad prace Kozyry były wystawiane w muzeach i instytucjach na świecie włączając: Biennale w Wenecji, São Paulo Biennale, Sidney Biennale, Busan Biennale, Kunstsammlung Nordrhein Westfalen (Düsseldorf), Kulturhuset (Sztokholm), Museum Voor Moderne Kunst (Arnhem), Carnegie International (Pittsburg), Barbican Art Center (Londyn), Museum Moderner Kunst Stiftung Ludwig (Wiedeń), Brooklyn Museum (Nowy Jork), Kiasma Museum of Contemporary Art (Helsinki), CCA (Tel-Awiw), Three Shadows Photography Art Centre (Pekin) i inne.
Katarzyna Kozyra, Szukając Jezusa, 2018, film dokumentalny, jednokanałowe wideo (kolor), 16:9 PAL 1080p, stereo, czas: 72’55”, wybrane klatki.
Autokomentarz autorki:
Punkt wyjścia dla filmu dokumentalnego Szukając Jezusa stanowi tzw. syndrom jerozolimski — ostre zaburzenie urojeniowe opisane w medycynie dopiero w drugiej połowie XX wieku. Cierpiący nań chorzy odwiedzający Jerozolimę lub Ziemię Świętą utożsamiają się z postaciami biblijnymi, najczęściej i przede wszystkim z Mesjaszem. Bohaterowie filmu są „nieoczywiści“ i za każdym z nich stoi coś więcej niż „diagnoza lekarska“. Przykładam wielką wagę do tego, aby kryteria, którymi kieruję się w wyborze bohaterów, nie ograniczały tego wyboru do chrześcijaństwa. Zakładam jednak, że bohaterowie muszą mieć coś wspólnego z wiarą rozumianą bardzo szeroko.
Moi bohaterowie funkcjonują w dwóch światach: w „pierwszym“, gdzie każdy z nich coś za sobą pozostawił, oraz we własnym wszechświecie, w którym próbują dotrzeć do prawdy, Boga, absolutu pod jakąkolwiek postacią. Większość z nas ich wyborów i sposobu życia nie rozumie, ale film jest próbą poznania innego człowieka w takim stopniu, w jakim jest to możliwe. Jako reżyser jestem też jednym z bohaterów filmu, którego oś narracyjna opiera się na moich poszukiwaniach i przemianie, jaką w tym czasie przechodzę dzięki rozmówcom.
Najnowsze komentarze