Przejdź do menu Przejdź do treści

Opania Tomasz

Urodzony w 1970r.  Studia w latach 1989 – 1994 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. W latach 1994–1996 studia w École Supérieure d’Arts Visuels w Genewie. Zajmuje się rzeźbą, instalacją, performance’em, działaniami w przestrzeni publicznej, projektowaniem. Buduje obiekty i wynalazki, wykorzystując różne techniki, bądź współpracując z fachowcami i rzemieślnikami. Jego „narzędzia sztuki” to często maszyny lub przyrządy służące do aktywnego odbioru. Są to rzeźby partycypacyjne angażujące widza i/lub zmuszające go do przyjęcia prognozowanej postawy. Realizuje również atrybuty, które wykorzystuje w wystąpieniach na żywo. Swoje prace traktuje jako komentarz do aktualnych zdarzeń i otaczającej go rzeczywistości. Interesuje go polityka oraz społeczeństwo. Prowadzi warsztaty dla młodzieży, dorosłych i osób wykluczonych: z zaburzeniami psychicznymi, niepełnosprawnymi i/lub stale bezrobotnymi. 

Strony o artyście: 

www.tomaszopania.pl (w budowie) 

tomaszopania.tumblr.com 

 

 

Tomasz Opania, Trener osobisty, obiekt partycypacyjny wykonany ze stali nierdzewnej (wys. 175 szer. 55 gł. 55). Projekt obiektu powstał w 2013 r. ze względu na protesty i brak zgody urzędów zainstalowany w 2015 r. instruktażowy film video, czas trwania: 3’09”, 2018r. 

Autokomentarz autora: 

Trener osobisty

tytuł roboczy 

Prosty przyrząd do czynienia znaku krzyża

 

Projekt zakładał w pierwszej wersji usytuowanie kilku obiektów o podobnym kształcie, różniących się wymiarami, w przestrzeni publicznej miasta Lublina. Opracowany na zaproszenie Szymona Pietrasiewicza i Pracowni Sztuki Zaangażowanej Społecznie „Rewiry”. Ze względu na protesty oraz brak zgody Urzędu Miasta Lublina (Zarząd Dróg i Mostów w Lublinie, Wydział Gospodarki Komunalnej, Biuro Miejskiego Konserwatora Zabytków), obiekt na stałe został zainstalowany tylko przed CK w Lublinie oraz na specjalnie przygotowanych wózkach.   

        Zespół kilku do kilkunastu obiektów, różniących się wymiarami ze względu na możliwość dopasowania ich do ewentualnych użytkowników: dzieci, młodzieży, osób starszych, niskich, średniego wzrostu czy wysokich, służących do utrwalania, testowania, sprawdzania, nauki, przeżywania lub odkrywania znaku krzyża. 

Obiekt partycypacyjny wyposażony w prosty mechanizm – suwak, który gdy się nim porusza, prowadzi rękę, zmuszając ją do wykonywania pewnych gestów. Ilość kombinacji jest ograniczona, a jedną z nich jest znak krzyża. Obiekt-narzędzie służące do wykorzystania w realizacji przestrzennego performance. Jego forma całkowicie abstrakcyjna, dopiero po odpowiednim użyciu odkrywa jego prawdziwy sens i znaczenie. 

        Ustawienie „Trenerów osobistych” w przestrzeni publicznej miasta o tak silnie zakorzenionych tradycjach chrześcijańskich i kulturze katolickiej miało poddać dyskusji mechaniczność gestu, o tak głębokim wydawałoby się znaczeniu. Gestu wykonywanemu często z przyzwyczajenia lub dla podtrzymania tradycji. Praca powinna ujawnić aspekt znaku bez pokrycia, bez kontroli, bez potrzeby, za którym nie stoi świadoma postawa realizowanej na co dzień wiary, ale coraz częściej manifestacja czysto politycznych komunikatów. Jest krytyką wykorzystywania wiary i wiernych w celu realizacji społeczno-ekonomicznych postulatów. Tym samym znak krzyża przestaje być „zewnętrznym aktem wewnętrznej wiary”, a jest coraz częściej deklaracją przynależności do Kościoła jako ugrupowania (politycznego). 

           Praca nie krytykuje żadnej wiary i nie jest jej celem atak w wierzących, ale odnosząc się do znaku, którego zatarte znaczenie powoduje zachowania rytualne pozbawione wewnętrznej duchowości, ma mówić o obłudzie, hipokryzji, bigoterii, mechanicznym traktowaniu praktyk religijnych i robieniu z nich produktu społeczno-ekonomicznej polityki Kościoła.